Zeszyty 1957-1972

Zeszytow pierwotnie mialo nie byc. A mowia one o tym, ze i autora z powodzeniem moglo nie byc. Odnalezione po smierci Emila Ciorana (1911-1995) recznie zapisane zeszyty zawieraly adnotacje "zniszczyc". Nie byly przeznaczone do druku, ukazaly sie wiec wbrew woli autora, za to w interesie swiatowej kultury intelektualnej. Jest to rodzaj dziennika, ale rejestrujacy wydarzenia na rowni z myslami do ewentualnego uzycia w nowej ksiazce. Mysli te, nawet jesli ogolne, przylegaja scisle do czegos szczegolnego: do zycia ich autora. Wspolnym mianownikiem jest prosta konstatacja: urodzilem sie i od tej chwili umieram. Zycia wiecznego nie ma, zycie doczesne jest pelne udrek, wiec po co w ogole to "ciagnac"? Po co w ogole bylo sie rodzic? A jednak "ciagnie sie jakos". Ten zwrot przewijajacy sie przez zapiski Ciorana wyraza caly ich dramat i cale napiecie. Dlaczego, po co trzymam sie zycia wbrew wszelkiej logice? Dlaczego tak je kocham? Oto sedno zeszytow zapelnianych co dnia przez autora dreczonego mysla o zbednosci wlasnych narodzin. Mysla stara jak cala ludzka mysl i nowa jak kazde nowe ludzkie swiadome istnienie. Wokol tej podstawowej kwestii obudowaly sie w Zeszytach drugorzedne tematy, dla czytelnika, nawet po polwieczu, nadal interesujace. Zapiski nieprzeznaczone do druku pozwalaja podgladac autora w jego codziennym mysleniu o swiecie i ludziach, poznac jego opinie o owczesnym zyciu elit intelektualnych, w ktorym Cioran mimo calej swojej mizantropii uczestniczyl: Ionesco, Marcel, Beckett, Eliade, literacki Paryz lat 60. XX wieku... Mozliwe, ze ten tom okaze sie akurat najtrwalszym, bo najbardziej szczerym i niepowtarzalnym, choc niezamierzonym dzielem Ciorana.